Διώξεις Ορθοδόξων σε «δημοκρατικά» καθεστώτα

Διώξεις Ορθοδόξων σε «δημοκρατικά» καθεστώτα

Νικολάου Μάννη,

Εκπαιδευτικού

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Είναι γνωστοί πλέον σε όλους (αν και όχι σε όλες τους τις λεπτομέρειες) οι διωγμοί κατά των Ορθοδόξων που έλαβαν χώρα σε κομμουνιστικά καθεστώτα. Οι περισσότεροι άνθρωποι μάλιστα, εξ αιτίας των διωγμών αυτών, θεωρούν τον αντιχριστιανισμό ως αποκλειστικό προνόμιο των Κομμουνιστών· την πεποίθηση αυτή φρόντιζαν να ενισχύουν τα λεγόμενα δημοκρατικά (δηλαδή μασονικά/καπιταλιστικά) καθεστώτα, καπηλευόμενα χωρίς ντροπή τον Χριστιανισμό. Φυσικά αρκετοί πιστοί εξ αρχής εντόπισαν την αντιχριστιανική φύση της μασονικής ψευδοδημοκρατίας, η οποία είναι πολύ πιο ύπουλη από τον, ξεκάθαρα αθεϊστικό, κομμουνισμό, καθότι η πρώτη κρύπτεται όπισθεν «χριστιανικού» προσωπείου...

Μια μικρή γεύση διωγμού σε «δημοκρατικό» καθεστώς, πήραμε την περίοδο που μας πέρασε. Με αφορμή μια ασθένεια, στοχοποιήθηκε και πολεμήθηκε με ύπουλους τρόπους, όχι μόνο η Εκκλησία, αλλά και ο ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Οι ναοί σφραγίστηκαν (εν ονόματι της «δημόσιας υγείας»), κληρικοί και πιστοί διώχθηκαν και λοιδωρήθηκαν, η συμμετοχή στην Θεία Ευχαριστία πολεμήθηκε με λύσσα, ενώ μια νέα εικονομαχία ετοιμάζεται να ανατείλει.

Όμως, δεν είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που «δημοκρατικό» καθεστώς (και μάλιστα κεντροδεξιών «χριστιανούληδων», που ανάβουν τα κεράκια τους ή ψάλλουν σε αναλόγια, την ίδια ώρα που πολεμούν την Εκκλησία) δίωξε τους Ορθοδόξους. Ας θυμηθούμε δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις από την, άγνωστη στους πολλούς, νεότερη ιστορία μας.  

Δυστυχώς και τότε, όπως και τώρα, αρωγοί και συμπαραστάτες του καθεστώτος, αρκετοί «Άγιοι Αρχιερείς»...

Β΄ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (1924-1935)

Με τον όρο «Β΄ Ελληνική Δημοκρατία» περιγράφεται το πολιτικό καθεστώς της Ελλάδας κατά την ενδεκαετία 1924-1935, κατά την οποία εναλλάχτηκαν δεκαοκτώ κυβερνήσεις. Κατά την περίοδο αυτή, κυβέρνησε κυρίως το Κόμμα των Φιλελευθέρων (Βενιζέλος, Παπαναστασίου, Σοφούλης, Μιχαλακόπουλος), το οποίο είχε ιδρύσει, περίπου το 1880 και με το όνομα «Κόμμα των Ξυπολήτων», ο Κωστής Μητσοτάκης (γενάρχης των Μητσοτάκηδων και προπάππους του νυν Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη), και το οποίο είχε μετονομάσει σε  «Κόμμα των Φιλελευθέρων» ο Ελευθέριος Βενιζέλος (στο κόμμα αυτό ανήκε και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, πατέρας του νυν Πρωθυπουργού, πριν ιδρύσει το βραχύβιο «Κόμμα των Νεοφιλελευθέρων» και ενταχθεί έπειτα στη «Νέα Δημοκρατία»).

Βασική μέριμνα των «δημοκρατικών» και «φιλελεύθερων» αυτών πολιτικών ήταν να εκσυγχρονίσουν την Εκκλησία, όπως αποδεικνύεται και από χαρακτηριστικό υπόμνημα του 1916 που είχε στείλει ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο (http://krufo-sxoleio.blogspot.com/2012/08/blog-post_18.html). Στα πλαίσια του εκσυγχρονισμού αυτού εντάσσεται και η Ημερολογιακή Μεταρρύθμιση, που επιβλήθηκε το 1924 και στην Εκκλησία (ήδη η Πολιτεία την είχε αποδεχθεί από το 1923), ενώ στο πρόσωπο του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χρυσοστόμου Παπαδόπουλου (όπισθεν του οποίου βρισκόταν ο τότε αυτοεξόριστος στην Κηφισιά πρώην Κιτίου, πρώην Αθηνών, πρώην Κωνσταντινουπόλεως και μετέπειτα Αλεξανδρείας, διαβόητος Μελέτιος Μεταξάκης), βρήκαν τον ιδανικό σύμμαχο. 

Μια μερίδα όμως του θρησκευόμενου ελληνικού λαού δεν δέχτηκε την παρέμβαση αυτή της Πολιτείας, σε θέμα καθαρά εκκλησιαστικό, και αρνήθηκε να υποταχθεί. Το πως αντιμετώπισαν οι «δημοκράτες» την απειθαρχία αυτή, ευτυχώς είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε όλοι όσοι έχουμε εντρυφήσει στα ιστορικά αρχεία της εποχής. Σε ένα από αυτά, το επίσημο περιοδικό του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας «Πάνταινος» (τόμ. ΙΣΤ΄,  αρ. 39, 27-9-1924, σελ. 646), διαβάζουμε: «Ὁποίους ἔσχε καὶ καθ’ ἡμέραν παράγει καρποὺς πικρίας καὶ φθορᾶς ἡ ἀνεξήγητος σπουδὴ περὶ τὴν ἐπιβολὴν τοῦ νέου ἡμερολογίου, μαρτυροῦσι μὲν αἱ καθ’ ἡμέραν ἐν Ἑλλάδι ἀταξίαι καὶ βιαιοπραγίαι, καθ’ ἃς κλείονται ναοί, καὶ στρατιωτικῶς βίᾳ κωλύονται τῶν θρησκευτικῶν καθηκόντων οἱ χριστιανοί, καὶ περιάγονται ἐκ νήσων εἰς νήσους ἱερεῖς, δικαζόμενοι ἐπὶ παραβάσει τῶν ἡμερολογιακῶν διατάξεων ἢ τηρήσει τοῦ καθεστῶτος, ὧν πάντων τὴν βεβαίωσιν παρέχουσιν ἐκεῖθεν ἔγγραφοί τε καὶ προφορικαὶ εἰδήσεις, ἀμφιβολίας ὑπέρτεραι… Ἐπιμένεις εἰς τὸ παλαιόν, εἰς τὸ πατροπαράδοτον, εἰς τὸ ἐκκλησιαστικὸν ἡμερολόγιον; Ἐὰν τύχῃς λαϊκός, κλείεταί σοι ὁ ναός! Ἀπαγορεύεταί σοι ἡ μετάληψις! Σὲ ἀναμένει ἡ εἱρκτή. Ἐπιμένεις εἰς τὸ ἡμερολόγιον τῆς θρησκείας σου, τῆς ἐκκλησίας σου, τῆς συνειδήσεώς σου; Ἐὰν εὑρεθῇς ἱερεύς, καταδικάζεσαι εἰς ἀργίαν! Καθαιρεῖσαι! Ἀφορίζεσαι! Τί πλέον κατώρθουν οἱ διῶκται τοῦ Χριστιανισμοῦ; Τί πλέον ἐφεύρισκον κατὰ τῶν ὀρθοδόξων αἱ αἱρέσεις;».

Τα περιστατικά διωγμών εκείνης της περιόδου είναι τόσα πολλά, που δεν θα επαρκούσε ο χώρος για να αναφερθούν όλα εδώ. Ας σταθούμε μόνο σε δύο:

Τα γεγονότα της Μάνδρας και ο φόνος της Αικατερίνης Ρούτη

Τον Νοέμβριο του 1927 στη Μάνδρα Αττικής δυνάμεις της Χωροφυλακής προσπάθησαν να ματαιώσουν Λειτουργία των Παλαιοημερολογιτών. Οι πιστοί κλειδώθηκαν στον ναό και οι χωροφύλακες μανιασμένα άρχισαν να χτυπού τις πόρτες, ενώ έσπασαν και τα τζάμια των παραθύρων. Μετά το πέρας της Λειτουργίας οι πιστοί βγήκαν από τον ναό καλύπτοντας με τα σώματά τους τον ιερέα π. Χριστοφόρο Ψαλλίδα. Οι χωροφύλακες αφού αρχικά πυροβόλησαν για εκφοβισμό πάνω από σαράντα φορές (τραυματίζοντας μάλιστα ελαφρά στο κεφάλι την Αγγελικὴ Κατσαρέλλου), έπειτα επιτέθηκαν με τους υποκοπάνους των όπλων τους ξυλοκοπώντας ανηλεὠς τους πιστούς και τον ιερέα. Η Αικατερίνη Ρούτη, μια νεαρή μητέρα τεσσάρων παιδιών, στην προσπάθειά της να καλύψει με το σώμα της τον ιερέα, τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι και μεταφέρθηκε στον Ευαγγελισμό, όπου και εξέπνευσε μετά από λίγες μέρες.

Λίγους μήνες μετά πέθανε από τις κακώσεις και η Χαρίκλεια Λιούλη. Όλα αυτά επιβεβαιώνονται όχι μόνο από τον τύπο της εποχής, αλλά και από την προφορική παράδοση και τις μαρτυρίες των κατοίκων της Μάνδρας, όπως μπορεί εύκολα να διαπιστώσει ο καθένας.  

Η δίωξη του π. Αρσενίου Σακελλάρη

Ο π. Αρσένιος Σακελλάρης ήταν εφημέριος των χωριών Πύργου και Βιτώλης της Επισκοπής τότε Φθιώτιδος, ο οποίος επειδή δεν είχε δεχθεί το νέο ημερολόγιο καταδικάσθηκε σε «καθαίρεση» το 1926. Εκείνος έχοντας την συνείδηση πως η «καθαίρεσή» του ως αντικανονική και παράνομη (βλ. Πηδάλιον Αγίου Νικοδήμου, Υποσημείωση 1 στον ΚΗ΄ Αποστολικό Κανόνα) δεν είχε κανένα κύρος, συνέχιζε να ιερουργεί. Το απόγευμα της 9ης Απριλίου 1928 συνελήφθη χωρίς ένταλμα και οδηγήθηκε στο Αστυνομικό Τμήμα Λαμίας. Την επομένη, ο ενωμοτάρχης Αραποστάθης Ευστάθιος μαζί με έναν χωροφύλακα πέρασαν χειροπέδες στον π. Αρσένιο και ο μεν πρώτος τον κρατούσε σφικτά, ο δε χωροφύλακας, με μια μεγάλη ψαλίδα του έκοψε τα γένια και τα μαλλιά. 

Μετά από το φρικτό αυτό γεγονός, το οποίο, όπως μαθεύτηκε, έγινε κατόπιν εισηγήσεως του Μητροπολίτου Φθιώτιδος Ιακώβου Παπαϊωάννου, ο π. Αρσένιος παραπέμφθηκε στο Πλημμελειοδικείο Λαμίας, όπου καταδικάσθηκε σε 95 ημέρες φυλάκιση, αλλά άσκησε έφεση και ορίστηκε νέα δίκη στο Εφετείο Αθηνών. Η δίκη έγινε στις 28 Νοεμβρίου, και παρά το γεγονός ότι ως μάρτυρες υπερασπίσεως προσήλθαν σεβαστές προσωπικότητες, όπως ο Μέγας Χαρτοφύλαξ της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Μανουήλ Γεδεών και ο ιστορικός Παύλος Καρολίδης, ο 56χρονος τότε π. Αρσένιος καταδικάσθηκε σε δίμηνη φυλάκιση και οδηγήθηκε για εγκλεισμό στις διαβόητες για την αθλιότητά τους φυλακές του Παλαιού Στρατώνα στο Μοναστηράκι (https://www.mixanitouxronou.gr/i-pio-apanthropi-fylaki-tis-athinas-itan-sto-monastiraki-kai-chtistike-apo-ton-othomano-pasa-gia-serai/).

ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΩΝ-ΕΠΕΚ (1951-1952)

Κατά την περίοδο 1951-1952, κατά την οποία διενεργήθηκε ένας νέος μεγάλος διωγμός κατά των Ορθοδόξων Ελλήνων πολιτών, ακολουθούντων το παλαιό ημερολόγιο, την Ελλάδα συγκυβερνούσαν το «Κόμμα των Φιλελευθέρων» με αρχηγό τον Σοφοκλή Βενιζέλο (δευτερότοκο γιο του Ελευθερίου) και το ΕΠΕΚ (Εθνική Προοδευτική Ένωσις Κέντρου) του Νικολάου Πλαστήρα. Στις 3 Ιανουαρίου 1951 ο Σοφοκλής Βενιζέλος (Πρόεδρος της Κυβερνήσεως από τον Νοέμβρη του 1950 μέχρι τον Οκτώβριο του 1951 - με Αντιπρόεδρο τον Γεώργιο Παπανδρέου - και Αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως - με Πρόεδρο τον Πλαστήρα - από τον Οκτώβριο του 1951 μέχρι τον Οκτώβριο του 1952), υπέγραψε την υπ᾿ αριθμόν 45 Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου, η οποία διέταζε την σύλληψη, τον αποσχηματισμό και την εξορία των παλαιοημερολογιτών κληρικών και την σφράγιση και αρπαγή των ναών τους.

Και πάλι σύμμαχό της η Πολιτεία βρήκε τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Σπυρίδωνα Βλάχο, ενώ εκτελεστικό της όργανο, ο οποίος με φανατισμό εκτελούσε τις διωκτικές διαταγές, ήταν ο Υπουργός (Εσωτερικών και μετέπειτα Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων) Νικόλαος Μπακόπουλος.

Τα όσα τότε διαδραματίστηκαν,τα οποία επίσης είναι αδύνατο να χωρέσουν σε ένα μικρό άρθρο, τα επιβεβαιώνει και ο ίδιος ο πρ. Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος: «Κατά την υπ' όψιν περίοδον ναοί εσφραγίσθησαν, ιδρύματα εκλείσθησαν, κληρικοί εδιώχθησαν, μοναχοί εξεβλήθησαν, λατρευτικαί συνάξεις απηγορεύθησαν και γενικώς εκαλλιεργήθη κλίμα φοβίας, αν μη και τρομοκρατίας εις βάρος των παλαιοημερολογιτών» (http://www.myriobiblos.gr/books/book1/kef5_per3_fas2_meros3.htm#601_bottom ). 

Θα σταθούμε πάλι σε δύο περιστατικά:

Το τσουβάλι με τις τρίχες

Αν και η Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου, προέβλεπε μόνο τον αποσχηματισμό κληρικών, εν τούτοις ο ζήλος μερικών οργάνων όχι μόνο της Πολιτείας, αλλά δυστυχώς και της Διοικούσης Εκκλησίας, ήταν τόσο μεγάλος, που τους έκανε να προβαίνουν σε βίαιο κούρεμα των μαλλιών και ξύρισμα της γενειάδας των ανυπάκουων κληρικών. Τα υπόγεια της Αρχιεπισκοπής Αθηνών έγιναν τόπος μαρτυρίου δεκάδων κληρικών και μοναχών, όπως διαπιστώνουμε από τις πηγές (βιβλία, δημοσιεύματα εφημερίδων, προφορικές μαρτυρίες αυτοπτών και αυτήκοων μαρτύρων).

Σε μία από αυτές τις πηγές, και συγκεκριμένα στο βιβλίο «Ο παπα-Νικόλας Πλανάς» (εκδ. Αστήρ/Παπαδημητρίου, Αθήνα 1967, με πρόλογο Φωτίου Κόντογλου και επίλογο Οσίου Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου) της Μάρθας Μοναχής (μαθήτριας του Αγίου Νικολάου Πλανά) διαβάζουμε:

«Εις την τελευταίαν εποχήν του διωγμού, μέσα εις τα περιβόλια του Αιγάλεω, ήτανε μια εκκλησία και μαζεύτηκαν πολλοί χριστιανοί να εορτάσουν τα Εισόδια της Παναγίας. Μετά τα μεσάνυκτα καταφθάνει ένας Μοίραρχος μετά της... κουστωδίας. Θυμώδης, αγέρωχος προχωρεί εις το Ιερόν, και ακούμπησε ασεβέστατα τα νώτα στην Αγία Τράπεζα και διέταξε να φύγουν όλοι. Τον παπά τον πήρε στην Αστυνομία, σε ένα χωλ, με σπασμένα τζάμια. Το ράσο του ο παπάς πρόφθασε και το έδωσε σε κάποιον, για να μη του το πάρουν οι φανατικοί υποστηρικταί της Μητροπόλεως, οι οποίοι είχον ολόκληρον δωμάτιον γεμίσει από ράσα και καλυμμαύχια, λάφυρα των κατορθωμάτων των. Και έτσι, χωρίς ράσα, εκρύωσε μέσα σ' αυτό το γραφείο (εν μηνί Νοεμβρίω) ως επίσης και όλο το εκκλησίασμα. Αφού επήραν τον παπά, δεν άφηναν τον κόσμο μέσα στην εκκλησία ώσπου να ξημερώση ή να ερχότανε στας 10-11 το βράδυ, ούτως ώστε να μπορούν να πάνε στα σπίτια τους ο κόσμος; Αλλά ήλθαν στας 2 μετά τα μεσάνυκτα και σκόρπισαν οι άνθρωποι μέσα στα χωράφια, τρέμοντας από το κρύο, γυναίκες από το Μαρούσι, από το Φάληρο, από την Αγία Παρασκευή - μαρτυρική βραδυά, ώσπου να ξημερώση. Τον αξιοσέβαστον ιερέα τον πήγαν το πρωί στη Μητρόπολη. Δια να τον ξυρίσουν ηθέλησαν να τον δέσουν στην καρέκλα. Δεν το εδέχθη. Αφού τον εξύρισαν του έδωσαν ένα παλιό κασκέτο στο κεφάλι, ένα λειωμένο βελούδινο παντελόνι (με το ένα σκέλος πιο κοντό), ένα παλιό σακκάκι, και με αυτήν την περιβολήν τον έστειλαν εις τον Εισαγγελέα, ο οποίος τον αθώωσε αμέσως με τα χάλια που τον είδε. Το σκότος της αμαρτίας δεν τους άφηνε να καταλάβουν ότι χλευάζοντες την ιερωσύνην εχλεύαζον και τον ίδιον τον εαυτόν τους!».

Σε άλλη πηγή διαβάζουμε για περιστατικό που έλαβε χώρα τον Φεβρουάριο του 1952: «Ενώ ο Εισαγγελεύς απέλυσε τον Ιερέα [σ. π. Γεράσιμο Σκουρτανιώτη], ο Αρχιεπίσκοπος [σ. Σπυρίδων] διέταξε την επανασύλληψίν του. Περί την 3 μ.μ. ώραν της αυτής ημέρας εκλήθη και πάλιν ο εν λόγω Ιερεύς, όστις ωδηγήθη την Τρίτην κατά την μεσημβρίαν εις τα υπόγεια της Αρχιεπισκοπής. Εκεί οκτώ άνδρες προσεπάθουν να ξυρίσωσι τον Ιερέα τούτον ως και τον Γέροντα των 80 ετών Μοναχόν Κωνσταντίνον Λαμπαθάκην, καταβασανίζοντες τούτους διά ποικίλων εξαναγκαστικών μέσων. Διά να μή ακούονται δε αι φωναί των θυμάτων και αι έντονοι διαμαρτυρίαι αυτών έκλεισαν θύρας και παράθυρα» (Σταύρου Καραμήτσου-Γαμβρούλια [Θεολόγου], Η αγωνία εν τω κήπω Γεθσημανή, β΄ έκδ., Αθήνα 1999, σελ. 332).

Λέγεται ότι το τσουβάλι με τις τρίχες από τα κομμένα γένια και μαλλιά των κληρικών, τα επεδείκνυε ο τότε Πρωτοσύγκελος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών,  και εκτελών χρέη ...αρχικουρέα (μαζί με τον διαβόητο παπα-Κατινά),  Διονύσιος Ψαριανός (ο μετέπειτα Μητροπολίτης Κοζάνης) λέγοντας: «Εδώ μέσα έχω την ιερωσύνη των παλαιοημερολογιτών!»...  

«Συλλάβετε τον ...Επιτάφιο!»

Την Μεγάλη Παρασκευή του 1952 οι Παλαιοημερολογίτες οργάνωσαν ένα σχέδιο για να καταφέρουν να περιφέρουν ελεύθερα και εκείνοι τον Επιτάφιο. Αφού τον στόλισαν κρυφά σε έναν ναό, τον έφεραν με φορτηγό και τον κατέβασαν έξω από το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, όπου είχαν συμφωνήσει να συναντηθούν. Αμέσως σχηματίστηκε πομπή, η οποία ξεκίνησε κατευθυνόμενη προς τον Ηλεκτρικό Σταθμό. Τον Επιτάφιο όμως ακολούθησε και το εκκλησίασμα του Αγίου Κωνσταντίνου (ο οποίος ως γνωστόν βρίσκεται απέναντι από το Δημοτικό Θέατρο), ενώ κατά την διάρκεια της πορείας συμπαρασύρθηκαν και πολλοί πιστοί των ναών Αγίας Τριάδας, Αγίου Νικολάου και Αγίου Σπυρίδωνος, οι οποίοι δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι πρόκειται για Επιτάφιο που είχαν βγάλει οι Παλαιοημερολογίτες! Οι υπεύθυνοι του Αγίου Κωνσταντίνου που είχαν μείνει με τον Επιτάφιο σε έναν άδειο ναό κάλεσαν την αστυνομία, αλλά αυτή δεν μπορούσε να κάνει τίποτε, διότι το πλήθος έφθανε πλέον τις 10.000! Ο Υπουργός Μπακόπουλος πληροφορηθείς το γεγονός, ξέσπασε στον Αστυνομικό Διευθυντή Πειραιώς Βολονάση, απειλώντας τον με δυσμενή μετάθεση αν δεν «τσακίσει τους τολμητίες»! Αστυνομικές δυνάμεις έστησαν ενέδρα μετά τον ΗΣΑΠ και εκεί πλέον, μιας και είχε αποχωρήσει ο περισσότερος κόσμος, επιτέθηκαν με μεγάλη αγριότητα κατά των πιστών, προσπαθώντας να συλλάβουν τον ...Επιτάφιο (λεπτομέρειες στα περιοδικά «Η Φωνή της Ορθοδοξίας» [21-4-1952] και «Τα Πάτρια» [τόμ. ΙΒ΄, Πειραιάς 1996, σελ. 75-80]).

Παρά την επίθεση όμως, τον ξυλοδαρμό των πιστών και την ανατροπή του κουβουκλίου, την οποία αποθανάτισε και ο φωτογραφικός φακός δημοσιογράφων της εποχής, ο Επιτάφιος γλύτωσε την ...σύλληψη με τον εξής θαυμαστό τρόπο. Ο σαραντάχρονος Νικόλαος Χατζηγιαννάκης (αργότερα εκάρη Μοναχός, με το όνομα Θεολόγος, και κοιμήθηκε σε βαθύ γήρας το 2005) «μὲ τὴν βοήθεια ἑνὸς Παλληκαριοῦ πῆρε τὸν Ἐπιτάφιο στὰ χέρια του καὶ ἔτρεξε μαζί του στοὺς δρόμους, τραβώντας καὶ δύο πεισματάρικους ἀστυνομικούς, ποὺ δὲν ἤθελαν μὲ τίποτε νὰ ἀφήσουν τὸν Ἐπιτάφιο. Χαρούμενος πλέον ὁ πατὴρ Θεολόγος ποὺ κρατοῦσε στὰ χέρια του τὸν Ἐπιτάφιο ἔτρεχε μαζὶ μὲ τὸ Παλληκάρι ἀναγκάζοντας νὰ πέσει κάτω ἕνας ἀστυνομικὸς μέσα σὲ λασπόνερα, ὅπως ἦταν τότε ὅλες οἱ περιοχές, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς κεντρικοὺς δρόμους. Ὁ ἄλλος κρατοῦσε σθεναρὰ μέχρι νὰ ἀναγκασθεῖ λίγο ἀργότερα νὰ τὸ ἐγκαταλείψει καὶ ἐκεῖνος πέφτοντας κάτω καὶ κατασχίζοντας τὴν στολή του. Ἐλεύθεροι πλέον ἔτρεξαν ἀκόμη καὶ φθάνοντας σὲ ἕνα ἐρημικὸ χῶρο πίσω ἀπὸ μία διώροφη νεόκτιστη οἰκοδομὴ ἐπάνω στὰ μπάζα τοποθέτησαν τὸν Ἐπιτάφιο. Ἀμέσως μετὰ πιάστηκαν χέρι μὲ χέρι καὶ χοροπηδοῦσαν ἀπὸ τὴν χαρά τους. Ξαφνικὰ ὅμως ὁ πατὴρ Θεολόγος εἶδε τὸ πανέμορφο Παλληκάρι νὰ γεμίζει φῶς! Τὸ πρόσωπό του ἔλαμπε πιὸ πολὺ καὶ ἀπὸ τὸν ἥλιο! Τὰ ἐνδύματά του ἔγιναν λευκὰ καὶ ὁλοφώτεινα καὶ σὰν Ἄγγελος ἄρχισε σιγὰ σιγὰ νὰ ἀνεβαίνει στὸν οὐρανό, κοιτώντας καὶ χαμογελώντας τὸν πατέρα Θεολόγο. Ἐκστατικὸς ὁ πατὴρ Θεολόγος κοιτοῦσε ἔκπληκτος! Τί τὸν ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ ζήσει; Ποῦ βρισκόταν τώρα; Τί ἔβλεπε; Πόσο ἀνταμείβει ὁ Κύριος τοὺς ἀγωνιστές Του; Προγευόταν τὴν παραδείσια λάμψη βοηθώντας ἕναν Ἄγγελο τοῦ Χριστοῦ, καὶ κατάφερε νὰ διασώσει τὸν Ἐπιτάφιο τοῦ Κυρίου μας καὶ ἡ Ἀνάσταση ποὺ ἀκολούθησε ἦταν ἀλλιώτικη ἀπ’ τὶς ἄλλες!... Μὴν ξέροντας ποὺ νὰ πάει, μεσάνυχτα καὶ σὲ ἄγνωστο μέρος, παρακάλεσε τὸν Χριστὸ νὰ τὸν ὁδηγήσει. Προχώρησε καὶ στὸ πρῶτο στενάκι ποὺ βρῆκε μπροστά του, ἔστριψε δεξιὰ καὶ εἶδε ὅτι εἶχε φθάσει στὸν ἠλεκτρικὸ σταθμό. Δόξα σοι ὁ Θεός!» (Ουρανίας Δεληγιάννη [Φιλολόγου], Ο Γέρων Θεολόγος, Αθήνα, 2009, σελ. 45-46, πηγή εδώ: https://entoytwnika1.blogspot.com/2017/10/blog-post_71.html). 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Αυτά που έπραξαν τότε οι ιθύνοντες των «δημοκρατικών» κυβερνήσεων εναντίον μιας μερίδας Ορθοδόξων, είναι αποφασισμένοι να τα κάνουν και σήμερα οι επίγονοί τους. Όλοι οι αληθινοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει να κατανοήσουμε πως ο λεγόμενος «Φιλελευθερισμός» (μασονία, καπιταλισμός, αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία) είναι εξίσου επικίνδυνος, με τον πάλαι ποτέ «Υπαρκτό Σοσιαλισμό», εχθρός της Εκκλησίας του Χριστού. 

Πολύ πιο επικίνδυνοι όμως είναι οι λεγόμενοι «εκκλησιαστικοί» (αρχιερείς, ιερείς, θεολόγοι κλπ.) που συμμαχούν με τους πολέμιους αυτούς του Χριστού και τους δίδουν «συγχωροχάρτια». Η εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους αποτελεί την αληθινή μόλυνση, την οποία πρέπει πάση θυσία να αποφεύγουμε, για να εξασφαλίσουμε την υγεία της ψυχής μας. 

Μένουμε με τον Χριστό και τους Αγίους, μένουμε ασφαλείς!

ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΜΑΝΔΡΑΣ

Αγία Αικατερίνη η Νεομάρτυς, έκ Μάνδρας Αττικής. (+1927)

ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΜΑΝΔΡΑΣ

Μάνδρα Αττικής. Τόπος που συνδέθηκε με ηρωϊκά αλλά και τραγικά γεγονότα. Τόπος που πρόσφερε στην υλιστική εποχή μας μία ακόμα ηρωϊδα της Πίστεώς μας, την νεαρά νεομάρτυρα Αικατερίνη Κων. Ρούττη. Είναι γνωστό σε όλους τους Χριστιανούς ότι ποτάμια ολόκληρα αίματος εχύθησαν δια να στερεωθεί η αληθινή πίστη στον Χριστό. Αλλά και δια την διατήρησή της μακριά από την επίδραση αιρετικών νεωτερισμών πάλι εχρειάσθη να χυθεί μαρτυρικό αίμα.

Ελάτε τώρα Χριστιανοί, σεις που υπομονετικά φέρετε την περιφρόνηση των πολλών και που ακούετε στο όνομα Παλαιοημερολογίτες, ελάτε όλοι μαζί να γνωρίσουμε πως οι πατέρες και οι αδελφοί μας, που έζησαν τα πρώτα χρόνια του σχίσματος, αγωνίσθησαν και εδόξασαν την Εκκλησίαν των Γ.Ο.Χ. δίνοντας σε μας την δυνατότητα, ελεύθερα και τιμημένα να ζούμε και να λατρεύουμε τον Θεό μας.

Ας παρακολουθήσουμε λοιπόν πως εξελίχθηκαν τα θλιβερά γεγονότα της Μάνδρας, πως δηλαδή άρχισε και τι τραγικό τέλος έλαβε η ολονύκτιος πανηγυρική ακολουθία που έγινε προς τιμή των Αγίων Ταξιαρχών, τα ξημερώματα της 8ης Νοεμβρίου του 1927, εις τον ομώνυμο Ναό της Μάνδρας.

Από την παραμονή της εορτής, ευλαβείς γυναίκες της Μάνδρας, μαζί και η θαρετή υπερασπίστρια των Πατρίων Παραδόσεων Αικατερίνη (Ρούττη), ευπρέπισαν τον Ναό, ώστε το πανηγύρι τους που με τόση λαχτάρα περίμεναν να μην υστερήσει σε τίποτα. Εγκαίρως είχαν ενεργήσει και για ομόδοξο Ιερέα. Ησαν βλέπετε ελάχιστοι οι Ιερουργοί τότε και συνεπώς περιζήτητοι...

Προς τον σκοπό αυτό, μια επιτροπή είχε ξεκινήσει για την Αθήνα και να που νωρίς την παραμονή επιστρέφει με σούστα, συνοδεύοντας τον αείμνηστο ομολογητή Ιερέα π. Χριστόφορο Ψαλλίδα. Η υποδοχή που έγινε στον ερχόμενο ιερουργό ήταν ενθουσιώδης. Ολοι σχεδόν οι κάτοικοι τον καλωσόρισαν χαρούμενοι, ενώ οι καμπάνες όλων των Ναών κτυπούσαν χαρμόσυνα. Τόση ήταν η αγάπη και η εκτίμηση των πρώτων αγωνιστών για τους ομόδοξους Ιερείς.

Ο Εσπερινός άρχισε ήσυχα και ειρηνικά. Το ίδιο ήσυχα θα συνεχιζόταν και θα τελείωνε και όλη η αγρυπνία αν δεν έκαναν την εμφάνισή τους τα ανεπιθύμητα, για το βράδυ εκείνο, όργανα της τάξεως, περικυκλώνοντας τον Ναό με κακές διαθέσεις. Και εύλογο γεννάται το ερώτημα: Μα γιατί αυτή η πολιορκία; Στο Ναό δεν βρίσκονταν παράνομοι. Δεν εκρύβοντο ληστές. Μόνον άξιοι τηρητές των Πατρίων Παραδόσεων είχαν συγκεντρωθεί για να δοξάσουν με κάθε τιμή τους προστάτες Αγίους τους. Τι λοιπόν ζητούσαν τα όργανα με τόση επιμονή; Απλούστατα ζητούσαν να εκτελέσουν την διαταγή του σχισματικού αρχιεπισκόπου Αθηνών, να συλλάβουν τον ιερουργούντα Ιερέα και να διαλύσουν το πλήθος των πανηγυριστών.

Μπορεί να είχαν όμως λάβει εντολές τα όργανα, αλλά και οι Χριστιανοί της Μάνδρας έπρεπε να εκτελέσουν τις θεόσδοτες εντολές Του και να μην επιτρέψουν την παραμικρή διατάραξη της Εορτής. Έτσι οι πόρτες του Ναού κλείνονται και η ακολουθία συνεχίζεται πιο κατανυκτική. Είναι διότι γίνεται κάτω από την απειλή των όπλων.

Κτυπούν με μανία τα όργανα. Κτυπούν όπου βρουν. Πόρτες, παράθυρα, τοίχους! Σπάζουν τζάμια! Και είναι ο 20ος αιώνας!!! Ο πολιτισμός θεριεύει. Και υποτίθεται ότι τα ατομικά και θρησκευτικά δικαιώματα ασκούνται με κάθε ελευθερία! Τι τρομερή αλήθεια! Και βρισκόμαστε μάλιστα στα ιερά χώματα της Ορθοδόξου Χριστιανικής Ελλάδας!!!

Προσεύχονται οι Πιστοί μέσα στο Ναό ήσυχα και ευλαβικά. Μαίνονται, ουρλιάζουν και αισχρολογούν έξω τα όργανα των σχισματικών.

Ζητούν μέσα ενίσχυση από τον Κύριο οι Πιστοί για να αντέξουν τον άδικο διωγμό τους. Ζητούν επίσης και τα όργανα έξω ενίσχυση επιγόντως για να επιτύχουν τον βέβηλο σκοπό τους. Είχαν πράγματι ανάγκη από ενισχύσεις!!! Πως θα συνελάμβαναν έναν πράο και άκακο Ιερουργό; Πως θα αντιμετώπιζαν τους άοπλους Πιστούς;

Κοντεύει να ξημερώσει. Μέσα στο Ναό έχουν μεταλάβει οι περισσότεροι και περιμένουν το "Δι΄ ευχών..." του Ιερέως και αφου΄πάρουν την ευλογία του, να τον οδηγήσουν σε ένα κοντινό σπίτι να ξεκουραστεί. Πως θα γινόταν όμως αυτό, που έξω καιροφυλακτούσαν οι πραιτωριανοί των σχισματικών;

Μα προ ολίγου πήραν μέσα τους δύναμη από τον Χριστό! Δεν τους σκιάζει τίποτα. Προχωρούν άφοβα. Οι πόρτες ανοίγουν. Οι πιστοί αρχίζουν να εξέρχονται. Ζωντανό τείχος από ευσεβείς γυναίκες της Μάνδρας έχουν περικυκλώσει τον κινδυνεύοντα Ιερέα. Μέσα από το σκοτάδι ξεπροβάλουν μπροστά τους σαν ανήμερα θηρία τα όργανα των σχισματικών. 

Απαιτούν την παράδοση του Ιερέως. Μα γιατί άραγε; είναι το δικαιολογημένο ερώτημα των Πιστών. Μήπως εγκλημάτισε, μήπως καταχράσθηκε ή μήπως εβεβήλωσε;

Οχι! Τίποτα από όλα αυτά! Κι όμως τον ζητούν! Και λοιπόν; Ποιός θα τους τον παραδώσει; Δεν υπάρχει Ιούδας!

- Μόνο σαν θα περάσετε πάνω από τα πτώματά μας θα πάρετε τον Ιερέα μας! Ακούγεται σταθερή και δυνατή μια γυναικεία φωνή. Είναι η 27χρονη Αικατερίνη Ρούττη (σημ. 1) που άφησε σπίτι, άνδρα και παιδιά και ήλθε να υπερασπισθεί τον Ιερέα. Δεν την φοβίζουν οι φοβέρες των όπλων και γι΄ αυτό αποφασισμένη φωνάζει.

Οι αστυνομικές δυνάμεις δεν μπορούν να διασπάσουν τον ανθρώπινο κλοιό. Αρχίζουν τότε να πυροβολούν για να τους εκφοβίσουν. Κάτι καταφέρνουν με αυτό. Απομακρύνονται αρκετοί πιστοί, αλλά το ζωντανό τείχος γύρω από τον Ιερέα παραμένει άφοβο. Σε λίγο όμως θα καμφθεί και αυτό εξ'αιτίας της απανθρώπου και αγρίας επιθέσεως των οργάνων, των οποίων μία σφαίρα κτυπά στον κρόταφο την αείμνηστον ομολογήτρια Αγγελική Κατσαρέλλη (σημ. 2).

Η Αικατερίνη Ρούττη όμως, η ψυχή της άμυνας, δεν το βάζει κάτω. Ελέγχει με θάρρος τους σχισματικούς μέχρι τη στιγμή που ένα όργανο θα σηκώσει το κοντάκι του όπλου για να κτυπήσει τον Ιερέα!

Και τότε, Υψιστε Θεέ, τι τόλμη, τι αυτοθυσία!!!

Μόλις η Αικατερίνη αντιλαμβάνεται την κακούργο χειρονομία, σπεύδει να σώσει τον Ιερέα, καλύπτοντάς τον με το σώμα της, οπότε και δέχεται αυτή το θανάσιμο εκείνο κτύπημα στο πίσω μέρος της κεφαλής. Η Αικατερίνη πέφτει στο δάπεδο του Ναού βάφοντάς το με το μαρτυρικό της αίμα, ενώ ακούγεται για τελευταία φορά να ψιθυρίζει:

- Παναγία μου!

Οι γυναίκες με αγωνία και λυγμούς σηκώνουν το αιμόφυρτο σώμα της και αφού προηγουμένως ειδοποιείται και ο άνδρας της, την μεταφέρουν στον "Ευαγγελισμό" των Αθηνών. Μαζί με την Αικατερίνη μεταφέρεται στον "Ευαγγελισμό" και η τραυματισθείσα ομολογήτρια Αγγελική Κατσαρέλλη, η οποία και εξέρχεται μετά από λίγες ημέρες.

Η Αικατερίνη επτά ολόκληρες ημέρες ακίνητη, υπέφερε αφάνταστα χωρίς καν να μπορεί να μιλήσει. Με νοήματα ζήτησε μολύβι και χαρτί για να γράψει με δυσκολία στον άντρα της να προσέχει τα αγγελούδια της, τα δύο μικρά της, που ήταν τεσσάρων χρονών το πρώτο και λίγων μηνών το δεύτερο.

Στις 15 Νοεμβρίου 1927 με το πάτριο Εορτολόγιο, πρώτη ημέρα της νηστείας των Χριστουγέννων και ώρα 4 το πρωΐ, παρέδωσε την μαρτυρική της ψυχή εις χείρας του στεφανοδότου Χριστού.

Το τότε Διοικητικό Συμβούλιο της Ιεράς Κοινότητας Γ.Ο.Χ. Αθηνών, κινητοποίησε όλα τα υπ΄ αυτής παραρτήματα, ώστε να παρευρεθούν στην κηδεία της όσο το δυνατόν περισσότεροι Πιστοί.

Επιζώντες αυτόπτες μάρτυρες της κηδείας, μας πληροφόρησαν ότι αυτό που παρακολούθησαν την ημέρα εκείνη δεν ήταν κηδεία αλλά ιερά Λειτανία μαρτυρικού λειψάνου. Χιλιάδες πιστοί συνόδευσαν την πομπή, άλλοι κρατούντες άνθη άλλοι λαμπάδες και άλλοι φοίνικες.

Η Μάρτυς δεν έχει πλέον ανάγκη από τις δικές μας πρόσκαιρες τιμές και δόξες. Η τιμή που πρέπει να της απονείμει κανείς είναι εκείνη που ο Αγιος Χρυσόστομος μας υποδεικνύει: "Τιμή μάρτυρος, Μίμησις μάρτυρος".

Εγκαρδιώνεστε λοιπόν, Χριστιανοί, και παραδειγματίζεσθε από την νεαρά μητέρα των 27 χρόνων, που έχυσε το αίμα της για την Αγίαν μας Πίστιν. Η νεομάρτυς Αικατερίνη, αποτελεί "τιμή και δόξα και κάυχημα" για την Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών και θα προβάλλεται σε κάθε περίσταση, ως υπόδειγμα πίστεως, αγάπης, αυταπαρνήσεως και θυσίας για τις Πατρίους Παραδόσεις.

Αγία Αικατερίνη ! Η εποχή μας δεν διέθεσε αγχόνες, καμίνους, ξίφη. Διέθεσε τον υποκόπανο του όπλου για να σε φοβίσει. Πόσο φτωχό αλήθεια όπλο, για να σε κάνει να απαρνηθείς μία ζωντανή Πίστη! Κι όμως εσύ έδωσες την ζωή σου γι' αυτή.

Οι πρεσβείες σου ας μας ενισχύσουν και οι προσευχές σου ας προασπίζουν το Σώμα της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας από κάθε "δολίως κινούμενον" εχθρικό βέλος. Αμήν.

------------------------------------------

Σημ.1 -- Επιζώντες συγγενείς της νεομάρτυρος Αικατερίνης Ρούττη μας έκαναν γνωστή και αυτή τη λεπτομέρεια. Ο άνδρας της μετά το τέλος του Εσπερινού, που παρακολούθησαν μαζί με τα παιδιά τους, ζήτησε να επιστρέψουν στο σπίτι τους διότι προέβλεπε επεισόδια. Η Αικατερίνη

τον ακολούθησε. Της ήταν όμως αδύνατο να παραμείνει στο κρεββάτι, όταν η αδελφή της την πληροφόρησε αργά τη νύχτα για τον κίνδυνο που διέτρεχαν όλοι στην Εκκλησία από τα καταφθάνοντα όργανα. Αμέσως και με προφύλαξη εγκατέλειψε άνδρα και μικρά παιδιά και έτρεξε να ενωθεί με τους αγωνιζόμενους, έτρεξε προς το μαρτύριο !!!

Σημ.2  Η αείμνηστος ομολογήτρια Αγγελική Κατσαρέλλη έφερε και επεδείκνυε με "καμάρι" μέχρι τέλους της ζωής της το "στίγμα του Κυρίου" στο μέτωπό της που μια δολοφονική σφαίρα χάραξε τη νύκτα εκείνη!

πηγή:εκκλησιαστικός 

 

 Μάνδρα Αττικής. Τόπος που συνδέθηκε με ηρωϊκά αλλά και τραγικά γεγονότα. Τόπος που πρόσφερε στην υλιστική εποχή μας μία ακόμα ηρωϊδα της Πίστεώς μας, την νεαρά νεομάρτυρα Αικατερίνη Κων. Ρούττη. Είναι γνωστό σε όλους τους Χριστιανούς ότι ποτάμια ολόκληρα αίματος εχύθησαν δια να στερεωθεί η αληθινή πίστη στον Χριστό. Αλλά και δια την διατήρησή της μακριά από την επίδραση αιρετικών νεωτερισμών πάλι εχρειάσθη να χυθεί μαρτυρικό αίμα.

Ελάτε τώρα Χριστιανοί, σεις που υπομονετικά φέρετε την περιφρόνηση των πολλών και που ακούετε στο όνομα Παλαιοημερολογίτες, ελάτε όλοι μαζί να γνωρίσουμε πως οι πατέρες και οι αδελφοί μας, που έζησαν τα πρώτα χρόνια του σχίσματος, αγωνίσθησαν και εδόξασαν την Εκκλησίαν των Γ.Ο.Χ. δίνοντας σε μας την δυνατότητα, ελεύθερα και τιμημένα να ζούμε και να λατρεύουμε τον Θεό μας.

Ας παρακολουθήσουμε λοιπόν πως εξελίχθηκαν τα θλιβερά γεγονότα της Μάνδρας, πως δηλαδή άρχισε και τι τραγικό τέλος έλαβε η ολονύκτιος πανηγυρική ακολουθία που έγινε προς τιμή των Αγίων Ταξιαρχών, τα ξημερώματα της 8ης Νοεμβρίου του 1927, εις τον ομώνυμο Ναό της Μάνδρας.

Από την παραμονή της εορτής, ευλαβείς γυναίκες της Μάνδρας, μαζί και η θαρετή υπερασπίστρια των Πατρίων Παραδόσεων Αικατερίνη (Ρούττη), ευπρέπισαν τον Ναό, ώστε το πανηγύρι τους που με τόση λαχτάρα περίμεναν να μην υστερήσει σε τίποτα. Εγκαίρως είχαν ενεργήσει και για ομόδοξο Ιερέα. Ησαν βλέπετε ελάχιστοι οι Ιερουργοί τότε και συνεπώς περιζήτητοι...

Προς τον σκοπό αυτό, μια επιτροπή είχε ξεκινήσει για την Αθήνα και να που νωρίς την παραμονή επιστρέφει με σούστα, συνοδεύοντας τον αείμνηστο ομολογητή Ιερέα π. Χριστόφορο Ψαλλίδα. Η υποδοχή που έγινε στον ερχόμενο ιερουργό ήταν ενθουσιώδης. Ολοι σχεδόν οι κάτοικοι τον καλωσόρισαν χαρούμενοι, ενώ οι καμπάνες όλων των Ναών κτυπούσαν χαρμόσυνα. Τόση ήταν η αγάπη και η εκτίμηση των πρώτων αγωνιστών για τους ομόδοξους Ιερείς.

Ο Εσπερινός άρχισε ήσυχα και ειρηνικά. Το ίδιο ήσυχα θα συνεχιζόταν και θα τελείωνε και όλη η αγρυπνία αν δεν έκαναν την εμφάνισή τους τα ανεπιθύμητα, για το βράδυ εκείνο, όργανα της τάξεως, περικυκλώνοντας τον Ναό με κακές διαθέσεις. Και εύλογο γεννάται το ερώτημα: Μα γιατί αυτή η πολιορκία; Στο Ναό δεν βρίσκονταν παράνομοι. Δεν εκρύβοντο ληστές. Μόνον άξιοι τηρητές των Πατρίων Παραδόσεων είχαν συγκεντρωθεί για να δοξάσουν με κάθε τιμή τους προστάτες Αγίους τους. Τι λοιπόν ζητούσαν τα όργανα με τόση επιμονή; Απλούστατα ζητούσαν να εκτελέσουν την διαταγή του σχισματικού αρχιεπισκόπου Αθηνών, να συλλάβουν τον ιερουργούντα Ιερέα και να διαλύσουν το πλήθος των πανηγυριστών.

Μπορεί να είχαν όμως λάβει εντολές τα όργανα, αλλά και οι Χριστιανοί της Μάνδρας έπρεπε να εκτελέσουν τις θεόσδοτες εντολές Του και να μην επιτρέψουν την παραμικρή διατάραξη της Εορτής. Έτσι οι πόρτες του Ναού κλείνονται και η ακολουθία συνεχίζεται πιο κατανυκτική. Είναι διότι γίνεται κάτω από την απειλή των όπλων.

Κτυπούν με μανία τα όργανα. Κτυπούν όπου βρουν. Πόρτες, παράθυρα, τοίχους! Σπάζουν τζάμια! Και είναι ο 20ος αιώνας!!! Ο πολιτισμός θεριεύει. Και υποτίθεται ότι τα ατομικά και θρησκευτικά δικαιώματα ασκούνται με κάθε ελευθερία! Τι τρομερή αλήθεια! Και βρισκόμαστε μάλιστα στα ιερά χώματα της Ορθοδόξου Χριστιανικής Ελλάδας!!!

Προσεύχονται οι Πιστοί μέσα στο Ναό ήσυχα και ευλαβικά. Μαίνονται, ουρλιάζουν και αισχρολογούν έξω τα όργανα των σχισματικών.

Ζητούν μέσα ενίσχυση από τον Κύριο οι Πιστοί για να αντέξουν τον άδικο διωγμό τους. Ζητούν επίσης και τα όργανα έξω ενίσχυση επιγόντως για να επιτύχουν τον βέβηλο σκοπό τους. Είχαν πράγματι ανάγκη από ενισχύσεις!!! Πως θα συνελάμβαναν έναν πράο και άκακο Ιερουργό; Πως θα αντιμετώπιζαν τους άοπλους Πιστούς;

Κοντεύει να ξημερώσει. Μέσα στο Ναό έχουν μεταλάβει οι περισσότεροι και περιμένουν το "Δι΄ ευχών..." του Ιερέως και αφου΄πάρουν την ευλογία του, να τον οδηγήσουν σε ένα κοντινό σπίτι να ξεκουραστεί. Πως θα γινόταν όμως αυτό, που έξω καιροφυλακτούσαν οι πραιτωριανοί των σχισματικών;

Μα προ ολίγου πήραν μέσα τους δύναμη από τον Χριστό! Δεν τους σκιάζει τίποτα. Προχωρούν άφοβα. Οι πόρτες ανοίγουν. Οι πιστοί αρχίζουν να εξέρχονται. Ζωντανό τείχος από ευσεβείς γυναίκες της Μάνδρας έχουν περικυκλώσει τον κινδυνεύοντα Ιερέα. Μέσα από το σκοτάδι ξεπροβάλουν μπροστά τους σαν ανήμερα θηρία τα όργανα των σχισματικών. 

Απαιτούν την παράδοση του Ιερέως. Μα γιατί άραγε; είναι το δικαιολογημένο ερώτημα των Πιστών. Μήπως εγκλημάτισε, μήπως καταχράσθηκε ή μήπως εβεβήλωσε;

Οχι! Τίποτα από όλα αυτά! Κι όμως τον ζητούν! Και λοιπόν; Ποιός θα τους τον παραδώσει; Δεν υπάρχει Ιούδας!

- Μόνο σαν θα περάσετε πάνω από τα πτώματά μας θα πάρετε τον Ιερέα μας! Ακούγεται σταθερή και δυνατή μια γυναικεία φωνή. Είναι η 27χρονη Αικατερίνη Ρούττη (σημ. 1) που άφησε σπίτι, άνδρα και παιδιά και ήλθε να υπερασπισθεί τον Ιερέα. Δεν την φοβίζουν οι φοβέρες των όπλων και γι΄ αυτό αποφασισμένη φωνάζει.

Οι αστυνομικές δυνάμεις δεν μπορούν να διασπάσουν τον ανθρώπινο κλοιό. Αρχίζουν τότε να πυροβολούν για να τους εκφοβίσουν. Κάτι καταφέρνουν με αυτό. Απομακρύνονται αρκετοί πιστοί, αλλά το ζωντανό τείχος γύρω από τον Ιερέα παραμένει άφοβο. Σε λίγο όμως θα καμφθεί και αυτό εξ'αιτίας της απανθρώπου και αγρίας επιθέσεως των οργάνων, των οποίων μία σφαίρα κτυπά στον κρόταφο την αείμνηστον ομολογήτρια Αγγελική Κατσαρέλλη (σημ. 2).

Η Αικατερίνη Ρούττη όμως, η ψυχή της άμυνας, δεν το βάζει κάτω. Ελέγχει με θάρρος τους σχισματικούς μέχρι τη στιγμή που ένα όργανο θα σηκώσει το κοντάκι του όπλου για να κτυπήσει τον Ιερέα!

Και τότε, Υψιστε Θεέ, τι τόλμη, τι αυτοθυσία!!!

Μόλις η Αικατερίνη αντιλαμβάνεται την κακούργο χειρονομία, σπεύδει να σώσει τον Ιερέα, καλύπτοντάς τον με το σώμα της, οπότε και δέχεται αυτή το θανάσιμο εκείνο κτύπημα στο πίσω μέρος της κεφαλής. Η Αικατερίνη πέφτει στο δάπεδο του Ναού βάφοντάς το με το μαρτυρικό της αίμα, ενώ ακούγεται για τελευταία φορά να ψιθυρίζει:

- Παναγία μου!

Οι γυναίκες με αγωνία και λυγμούς σηκώνουν το αιμόφυρτο σώμα της και αφού προηγουμένως ειδοποιείται και ο άνδρας της, την μεταφέρουν στον "Ευαγγελισμό" των Αθηνών. Μαζί με την Αικατερίνη μεταφέρεται στον "Ευαγγελισμό" και η τραυματισθείσα ομολογήτρια Αγγελική Κατσαρέλλη, η οποία και εξέρχεται μετά από λίγες ημέρες.

Η Αικατερίνη επτά ολόκληρες ημέρες ακίνητη, υπέφερε αφάνταστα χωρίς καν να μπορεί να μιλήσει. Με νοήματα ζήτησε μολύβι και χαρτί για να γράψει με δυσκολία στον άντρα της να προσέχει τα αγγελούδια της, τα δύο μικρά της, που ήταν τεσσάρων χρονών το πρώτο και λίγων μηνών το δεύτερο.

Στις 15 Νοεμβρίου 1927 με το πάτριο Εορτολόγιο, πρώτη ημέρα της νηστείας των Χριστουγέννων και ώρα 4 το πρωΐ, παρέδωσε την μαρτυρική της ψυχή εις χείρας του στεφανοδότου Χριστού.

Το τότε Διοικητικό Συμβούλιο της Ιεράς Κοινότητας Γ.Ο.Χ. Αθηνών, κινητοποίησε όλα τα υπ΄ αυτής παραρτήματα, ώστε να παρευρεθούν στην κηδεία της όσο το δυνατόν περισσότεροι Πιστοί.

Επιζώντες αυτόπτες μάρτυρες της κηδείας, μας πληροφόρησαν ότι αυτό που παρακολούθησαν την ημέρα εκείνη δεν ήταν κηδεία αλλά ιερά Λειτανία μαρτυρικού λειψάνου. Χιλιάδες πιστοί συνόδευσαν την πομπή, άλλοι κρατούντες άνθη άλλοι λαμπάδες και άλλοι φοίνικες.

Η Μάρτυς δεν έχει πλέον ανάγκη από τις δικές μας πρόσκαιρες τιμές και δόξες. Η τιμή που πρέπει να της απονείμει κανείς είναι εκείνη που ο Αγιος Χρυσόστομος μας υποδεικνύει: "Τιμή μάρτυρος, Μίμησις μάρτυρος".

Εγκαρδιώνεστε λοιπόν, Χριστιανοί, και παραδειγματίζεσθε από την νεαρά μητέρα των 27 χρόνων, που έχυσε το αίμα της για την Αγίαν μας Πίστιν. Η νεομάρτυς Αικατερίνη, αποτελεί "τιμή και δόξα και κάυχημα" για την Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών και θα προβάλλεται σε κάθε περίσταση, ως υπόδειγμα πίστεως, αγάπης, αυταπαρνήσεως και θυσίας για τις Πατρίους Παραδόσεις.

Αγία Αικατερίνη ! Η εποχή μας δεν διέθεσε αγχόνες, καμίνους, ξίφη. Διέθεσε τον υποκόπανο του όπλου για να σε φοβίσει. Πόσο φτωχό αλήθεια όπλο, για να σε κάνει να απαρνηθείς μία ζωντανή Πίστη! Κι όμως εσύ έδωσες την ζωή σου γι' αυτή.

Οι πρεσβείες σου ας μας ενισχύσουν και οι προσευχές σου ας προασπίζουν το Σώμα της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας από κάθε "δολίως κινούμενον" εχθρικό βέλος. Αμήν.

------------------------------------------

Σημ.1 -- Επιζώντες συγγενείς της νεομάρτυρος Αικατερίνης Ρούττη μας έκαναν γνωστή και αυτή τη λεπτομέρεια. Ο άνδρας της μετά το τέλος του Εσπερινού, που παρακολούθησαν μαζί με τα παιδιά τους, ζήτησε να επιστρέψουν στο σπίτι τους διότι προέβλεπε επεισόδια. Η Αικατερίνη

τον ακολούθησε. Της ήταν όμως αδύνατο να παραμείνει στο κρεββάτι, όταν η αδελφή της την πληροφόρησε αργά τη νύχτα για τον κίνδυνο που διέτρεχαν όλοι στην Εκκλησία από τα καταφθάνοντα όργανα. Αμέσως και με προφύλαξη εγκατέλειψε άνδρα και μικρά παιδιά και έτρεξε να ενωθεί με τους αγωνιζόμενους, έτρεξε προς το μαρτύριο !!!

Σημ.2  Η αείμνηστος ομολογήτρια Αγγελική Κατσαρέλλη έφερε και επεδείκνυε με "καμάρι" μέχρι τέλους της ζωής της το "στίγμα του Κυρίου" στο μέτωπό της που μια δολοφονική σφαίρα χάραξε τη νύκτα εκείνη!

πηγή:εκκλησιαστικός

Περί αγαθών

+ Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν. [Ζητείτε κατά πρώτο και κύριο λόγο την Βασιλεία του Θεού και την αρετή που θέλει από εσάς ο Θεός και όλα αυτά τα επίγεια αγαθά θα σας δοθούν, μαζί με τα ανεκτίμητα αγαθά της Βασιλείας των Ουρανών.] ~ Κατά Ματθαίον 6,33 και Κατά Λουκάν 12,31 ~
+ Ο πιστός εν ελαχίστω και εν πολλώ πιστός έστι, και ο εν ελαχίστω άδικος και εν πολλώ άδικός έστιν. [Όποιος είναι αξιόπιστος στα λίγα (δηλ. στα υλικά αγαθά), είναι αξιόπιστος και στα πολλά και όποιος είναι άδικος στα λίγα, είναι άδικος και στα πολλά (δηλ. στα πνευματικά αγαθά)] ~ Κατά Λουκάν 16,10 ~
+ Μη σκοπούντων ημών τα βλεπόμενα, αλλά τα μη βλεπόμενα. Τα γαρ βλεπόμενα πρόσκαιρα, τα δε μη βλεπόμενα αιώνια. [Εμείς οι Χριστανοί δεν στοχεύουμε σ' αυτά (τα αγαθά) που βλέπονται, αλλά σ' αυτά που δεν βλέπονται με τα σωματικά μάτια. Γιατί όσα βλέπονται είναι προσωρινά, ενώ όσα δεν βλέπονται είναι αιώνια.] ~ Προς Κορινθίους Β' 4,18 ~
+ Πας πόρνος ή ακάθαρτος ή πλεονέκτης, ος έστιν ειδωλολάτρης. [Κάθε πόρνος ή ακάθαρτος ή πλεονέκτης, με το που λατρεύει τα υλικά αγαθά είναι ειδωλολάτρης.] ~ Προς Εφεσίους 5,5 ~
+ Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού. [Πλούσιοι πτώχευσαν και θα πτωχεύσουν και θα πεινάσουν, ενώ εκείνοι οι οποίοι μετά πίστεως παρακαλούν τον Κύριο και ζητούν την προστασίαν Του, δεν θα στερηθούν από κανένα αγαθό.] ~ Ψαλμοί. 33,11 ~
+ Κύριος ου στερήσει τα αγαθά τους πορευομένοις εν ακακία. [Ο Κύριος δεν θα στερήσει ποτέ τα αγαθά από εκείνους, οι οποίοι πορεύονται με αγαθότητα και ανεξικακία.] ~ Ψαλμοί 83,12 ~
+ Δεν είπε ο Χριστός: ''Θα σας δοθούν όλα, όταν πρώτα ζητάτε τη Βασιλεία του Θεού'', αλλά είπε: ''Θα σας προστεθούν..'' (Ματθ. 6,33). Για να πληροφορηθείς έτσι, ότι τίποτε από όσα δίνονται στην παρούσα ζωή, δεν μπορεί να συγκριθεί με την αξία των μελλόντων αγαθών. Γι' αυτό δεν παραγγέλνει να ζητάμε τα παρόντα, αλλά να ζητάμε τα άλλα, τα μέλλοντα και να είμαστε βέβαιοι, ότι και τα παρόντα θα προστεθούν σε εκείνα. Ζήτα λοιπόν τα μέλλοντα και θα λάβεις και τα παρόντα. Να μην επιζητείς τα βλεπόμενα και οπωσδήποτε, θα έχεις και αυτά... Διότι είναι ανάξιο να προσέρχεσαι στον Κύριο, για τα μικρά. ~ Ιερός Χρυσόστομος ~
+ Κύριε, μην με στερήσεις των επουρανίων και αιωνίων Σου αγαθών! Όποιος προτιμά τα ουράνια αγαθά αντί των επιγείων, θα απολαύσει και τα δύο! ~ Ιερός Χρυσόστομος ~
+ Εκείνος που είναι προσηλωμένος και θαυμάζει τα παρόντα αγαθά, βρίζει εκείνα τα Ουράνια, διότι δεν τα θεωρεί άξια της φροντίδας του και δεν είναι δυνατόν κάποτε να γεμίσει από τον πόθο των μελλοντικών αγαθών, όσο είναι εξολοκλήρου αφοσιωμένος στα υλικά αγαθά της παρούσης ζωής. Όταν όμως δει ο Κύριος, ότι περιφρονούμε τα παρόντα αγαθά, τότε μας τα παρέχει άφθονα και αυτά και ταυτόχρονα μας προετοιμάζει και για την απόλαυση των μελλοντικών αγαθών... ~ Ιερός Χρυσόστομος ~
+ Όπως ένα παπούτσι μεγαλύτερο από το πόδι σου, σε εμποδίζει στο βάδισμα, έτσι και υλικά αγαθά περισσότερα από τις ανάγκες σου, σε 1 εμποδίζουν στην πορεία προς την Ουράνια Βασιλεία. ~ Ιερός Χρυσόστομος ~
+ Όπως η τσίμπλα στα μάτια, δεν αφήνει να δούμε καθαρά γύρω μας, έτσι και η επιθυμία των παρόντων αγαθών, σκοτίζει το λογισμό. Αυτοί που δεν γνωρίζουν τίποτε για τα μελλοντικά αγαθά, είναι χειρότεροι από τα ζώα. Και όχι μόνο αυτοί, αλλά και εκείνοι που κάνουν διεφθαρμένη ζωή, που γίνονται φίδια, σκορπιοί και λύκοι με την κακία τους, βόδια με την ανοησία τους και σκύλοι με την αδιαντροπιά τους. Δεν υπάρχει αθλιότερος, από εκείνον που χάνει τα Ουράνια αγαθά και ούτε μακαριότερος, από εκείνον που κατορθώνει να τα κερδίσει. ~ Ιερός Χρυσόστομος ~
+ Τέτοια είναι η φύση των πνευματικών αγαθών: Όσο περισσότερο μοιράζονται στους πολλούς, τόσο περισσότερο αυξάνονται! Αντίθετα, τα υλικά αγαθά, όσο περισσότερο μοιράζονται στους πολλούς, τόσο περισσότερο μειώνονται... ~ Ιερός Χρυσόστομος ~
+ Δεν είμαστε καταγέλαστοι, όταν ενώ περιμένουμε την αθανασία και τα απερίγραπτα αγαθά, που κανένας ούτε είδε, ούτε άκουσε, ούτε κατάλαβε, εμείς να φιλονικούμε για τα ευτελή επίγεια αγαθά και μάλιστα να τα θεωρούμε αξιοζήλευτα; Ασύνετα λοιπόν ζητάμε από το Θεό πράγματα φθαρτά και ανώφελα, πράγματα που Εκείνος πρόσταξε, να τα περιφρονούμε... ~ Ιερός Χρυσόστομος ~
+ Τα υλικά πράγματα και αν ακόμα είναι πολλά και τρέχουν άφθονα από παντού, δεν τα παίρνουμε στην άλλη ζωή, δεν μεταφέρονται μαζί μας στον ουρανό, δεν παρουσιάζονται στο φοβερό εκείνο βήμα του Κυρίου. Πολλές φορές μάλιστα πριν ακόμα πεθάνουμε, μας εγκαταλείπουν. Αντίθετα, ο πνευματικός θησαυρός που αποκτούμε στην Εκκλησία, είναι κτήμα αναφαίρετο, που δεν μπορεί κανείς να τον πειράξει και μας ακολουθεί παντού. ~
Ιερός Χρυσόστομος ~
+ Τα άφθονα υλικά αγαθά δίνονται σε πολλούς, ως δοκιμαστικά μέσα. Γι' αυτό πολλές φορές είναι αναγκαία η αφαίρεση των αγαθών, για να αναγνωρίζουμε τον ευεργέτη Θεό. ~ Μέγας Βασίλειος ~
+ Να είμαστε ευγνώμονες στον Θεό, σε κάθε στιγμή στη ζωή μας. Όμως πολλοί, έχουν πάθει, αυτό που παθαίνουν οι δυσαρεστημένοι. Περιφρονούν τα παρόντα αγαθά που έχουν και επιθυμούν αυτά που τους λείπουν. Διότι δεν βλέπουν αυτούς, που είναι σε χειρότερη θέση από εκείνους, για να ευχαριστήσουν τον Κύριο, αλλά συγκρίνονται με εκείνους που έχουν περισσότερα και υπολογίζουν πόσο υπολείπονται απ' αυτούς και στενοχωριούνται και καταριώνται...
~ Μέγας Βασίλειος ~
+ Όποιος γεύτηκε τα ουράνια (αγαθά), αυτός εύκολα καταφρονεί τα επίγεια. Εκείνος όμως που δεν γεύτηκε τα ουράνια, αγάλλεται και χαίρεται με τα γήινα υπάρχοντά του. ~ Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος ~

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΜΑΡΤΙΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΞΕΡΕΙ ΗΔΗ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΜΑΡΤΙΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΞΕΡΕΙ ΗΔΗ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

Πιστεύεις ότι οι αμαρτίες σου είναι μεγάλες και απέχεις από την εξομολόγηση.
Ούτε η ίδια δεν θέλεις να ακούσεις να τις λες. Ντρέπεσαι να ακουστούν. Κάνεις το λάθος να ντρέπεσαι τον εξομολόγο σου.
Και αυτό θέλει ο πονηρός παιδί μου.
Με αυτόν τον τρόπο σε κρατά μακριά από την εκκλησία και γεμίζει το κεφάλι σου με κακούς λογισμούς.
Με ενοχές, τύψεις και μαύρες σκέψεις.
Είσαι πλέον παγιδευμένη στο παιχνίδι που κάνει αυτός με το μυαλό σου και την ψυχή σου.
Γίνεσαι δυστυχισμένη παιδί μου και στην πορεία χάνεσαι.
ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ;
Σκέψου το εξής. Τι από όλα αυτά για τα οποία ντρέπεσαι, πιστεύεις ότι δεν το ξέρει Ίδη ο Χριστός;
Απλά θέλει να τα ομολογήσεις, να ακουστούν, για να σου δώσει την συγχώρεση. Ο πνευματικός που σε εξομολογεί είναι μεσάζων στην διαδικασία αυτή. Μόλις τελειώσεις από την εξομολόγηση έφυγαν και από το μυαλό του. Δεν τα λες σε αυτόν παιδί μου. Με τον Χριστό μιλάς.
Δεν είναι αστείο, επειδή ντρεπόμαστε τον πνευματικό μας να χάνουμε τον Χριστό από την ζωή μας;
Καθάρισε την ψυχούλα σου λοιπόν και προσπάθησε να μην ξαναπέσεις στις ίδιες αμαρτίες. Μόνο έτσι θα φύγουν οι κακοί λογισμοί. Ο Χριστός σε περιμένει!Πατήρ Ιωάννης

Παναγία Μυρτιδιώτισσα

ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΝ 24/9/17 (7/10/17 νεον)γιορτάζουμε την Σύναξη της Παναγιάς της Μυρτιδιώτισσας στα Κύθηρα και ανάμνηση της ιάσεως του παραλύτου....
Τέρας νεουργόν εὐλογῶ τῆς Παρθένου.
Ἔσφιγξε καί γάρ νῦν μέλη παρειμένα.
Εἰκάδι ἀμφί τετάρτῃ ἔῤῥωται παράλυτος.
Βιογραφία
Σύμφωνα με την παράδοση η αυθεντική εικόνα της Θεοτόκου με το Χριστό βρέθηκε από ένα βοσκό σε μια κοιλάδα νοτιοδυτικά του νησιού γεμάτη από μυρτιές, που ονομάζονται «Μυρτίδια», τον 13ο αιώνα μ.Χ. Στην εικόνα αυτή αρχικά «διεκρίνοντο καθαρά τα χαρακτηριστικά μέχρι στέρνων» της Θεομήτορος και του Χριστού, «με την πάροδο του χρόνου όμως απέκτησε σταδιακά το σκούρο χρώμα».
Το πιθανότερο είναι η ιστόρηση της εικόνας αυτής να έγινε από τον Ευαγγελιστή Λουκά (1ος αιώνας μ.Χ.). Στη θέση της «εύρεσης» ο πτωχός βοσκός έκανε ένα μικρό εκκλησάκι και στην περιποίηση του αφιέρωσε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του. Μετά το θάνατο του ευσεβούς βοσκού, την περιποίηση του μικρού Ναού της Μυρτιδιώτισσας ανέλαβε ο Μοναχός Λεόντιος, ο οποίος με χρηματική βοήθεια Κυθηρίων μεγάλωσε λίγο το αρχικό εκκλησάκι και έκτισε γύρω του μερικά κελιά για τη φιλοξενία των προσκυνητών.
Όμως το πλήθος των προσκυνητών που κατέφθαναν από διάφορα μέρη δημιούργησε την ανάγκη ενός μεγάλου Ναού. Το δύσκολο αυτό έργο της ανέγερσης ξεκίνησε με πολύ ζήλο, προσπάθειες και εράνους ο δραστήριος Ιερομόναχος Αγαθάγγελος Καλλίγερος το 1841 μ.Χ. και σε δεκαέξι χρόνια έγινε ένα υπέροχο συγκρότημα που αποτελείται από μεγαλοπρεπή Ναό, ένα αριστουργηματικό πανύψηλο καμπαναριό και πολλά κελιά φιλοξενίας.
Ο μικρός Ναός της «εύρεσης», το Καθολικό, όπως λέγεται, παρέμεινε κάτω από το μεγάλο Ναό, διατηρείται σε άριστη κατάσταση και εκεί φυλάσσεται κατά τους χειμέριους μήνες η εικόνα της Παναγίας που η αγάπη των Κυθηρίων τη φύλαξε μέσα σε μια ολόχρυση επένδυση, αληθινό αριστούργημα φτιαγμένο από τον Κρητικό καλλιτέχνη Νικόλαο Σπιθάκη το 1827 μ.Χ.
Στο κάτω μέρος της χρυσής επένδυσης απεικονίζονται τρία θαύματα: το θαύμα της εύρεσης της εικόνας από το βοσκό, το θαύμα της θεραπείας του παραλύτου στις 24 Σεπτεμβρίου (αρχές του 17ου αιώνα) και το θαύμα της διάσωσης του φρουρίου των Κυθήρων από τους κεραυνούς (22 Ιανουαρίου 1829) κατά τη διάρκεια της φύλαξης της εικόνας της Παναγίας εντός του φρουρίου για το φόβο των πειρατών που μάστιζαν τη Μεσόγειο.
Ο Ιερός Ναός εορτάζει στις 24 Σεπτεμβρίου, ημέρα εορτασμού του θαύματος της θεραπείας του παραλύτου. Στον Ιερό Ναό υπάρχουν δύο παρεκκλήσια, το ένα αριστερά του Τέμπλου, αφιερωμένο στην Οσιοπαρθενομάρτυρα Ελέσα (βλέπε 1 Αυγούστου) και το άλλο δεξιά στον Όσιο Θεόδωρο (βλέπε 12 Μαΐου).
Αξίζει να επισημάνουμε ότι στο στέμμα της Πανσέπτου Εικόνας της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας, υπάρχει προσαρμοσμένο «Πολυτιμότατον αδαμαντοκόλλητον εν σχήματι ημισελήνου χρυσούν κόσμημα». Ας θυμηθούμε την ιστορία του:
Σύμφωνα με όσα ο αείμνηστος Σοφοκλής Καλόυτσης, ο υμνογράφος της Μυρτιδιώτισσας διέσωσε (ακολουθία Μυρτιδιωτίσσης, έκδοσις 5η, σελ. 149), βρισκόταν κάποτε στα Κύθηρα, κάποιος Τούρκος πλούσιος και επιφανής, εγκατεστημένος στην τουρκοκρατούμενη Κρήτη, ο οποίος ήταν Μωαμεθανός.
Κάποια ημέρα παρατήρησε ασυνήθη συγκέντρωση κόσμου, στην πλατεία του Μητροπολιτικού Ναού του Εστευρωμένου στη Χώρα.
Ρώτησε τι συμβαίνει και του είπαν ότι το Νησί μαστίζεται από πολύμηνη ανομβρία και για αυτό θα πραγματοποιηθεί Λιτανεία της Αγίας Εικόνας της Μυρτιδιώτισσας, η οποία είχε ήδη κατέβει από το κάστρο που φυλασσόταν τότε και βρισκότανε μέσα στον Εσταυρωμένο.
Όμως ο ουρανός ήταν καταγάλανος και δεν φαινόταν ούτε ίχνος νέφους στον ορίζοντα.
Ο Τούρκος εχλεύασε αυτή την ενέργεια γιατί η λογική έλεγε ότι δεν θα φέρει αποτελέσματα. Και ήταν τόσο σίγουρος για αυτό, που δήλωσε ότι εάν μετά την Λιτανεία επακολουθήσει βροχή, θα αφιέρωνε το χρυσό κόσμημα της ημισελήνου που είχε μαζί του, στην Ιερή Εικόνα.
Η Λιτανεία έγινε με κατάνυξη και οι Κυθήριοι γονυκλινείς παρακάλεσαν για την λύση της ανομβρίας. Και το θαύμα έγινε. Μόλις η Ιερά Πομπή επέστρεψε στον Ναό, άρχισε να πέφτει ραγδαία βροχή.
Ο αλλόθρησκος τήρησε την υπόσχεση του και αφιέρωσε το κόσμημα στην Παναγία.
Πότε έγινε αυτό δεν αναφέρεται. Ίσως έγινε πριν το 1837 μ.Χ. Τότε έγινε η χρυσή επένδυση της Εικόνας από τον Καλλίτέχνη Νικόλαο Σπιθάκη και μάλλον αυτός έκανε την προσαρμογή της ημισελήνου στο στέμα της Παναγίας «Εις αιωνίαν ανάμνησιν του τελεσθέντος θαύματος της λύσεως της ανομβρίας».
Πιθανόν λοιπόν η αφιέρωση να είχε προηγηθεί του 1837 μ.Χ.
Αυτό το θαύμα της Παναγίας μας, ενέπνευσε τον Υμνογράφο αείμνηστο Σοφοκλή Καλούτση και αφιέρωσε ολόκληρον οικον στους χαιρετισμούς της Μυρτιδιώτισσας, για να εξυμνήσει.
«Χαίρε η λήξις της ανομβρίας
Χαίρε η παύσις της λειψυδρίας
Χαίρε υετόν δαψιλή καταπέμπουσα
Χαίρε ουρανόθεν την γην η δροσίζουσα...»
Ὕμνοι Δοξολογικοί καί Παρακλητικοί εἰς τήν Μυρτιδιώτισσαν, εἰς τύπον τῶν μεγαλυναρίων,* ὧν ἡ ἀκροστιχίς˙ Μητρόθεε διάσωσον
Μητρόθεε Ἄνασσα Οὐρανοῦ,
ὄντως Πλατυτέρα, καί Ἀγγέλων
φωτοειδῶν, τῶν ἀκαταπαύστως,
ὑμνούντων τήν σήν δόξαν,
Δέσποινα καί Κυρία, Θεομακάριστε.
Ηλίου τῆς δόξης τοῦ νοητοῦ, τῆς
Δικαιοσύνης ἀπαστράψαντος τοῖς
ἐν γῇ, τοῦ πάντων Δεσπότου, Κυρίου
καί Σωτῆρος, Μήτηρ ὑπάρχεις ὄντως,
ἡ Παμμακάριστος.
Τεκοῦσα ἀφράστως τόν σόν
Υἱόν, τόν Παντευεργέτην καί Σωτῆρα
καί Λυτρωτήν τόν κόσμον λυτροῦσαι,
παθῶν καί καχεξίας, ὡς πάντων
ὑπερτέρα, Μυρτιδιώτισσα.
Ρᾶνον θείοις μύροις τόν
σόν λαόν, ἡ ἐν μυρτιδίοις ἀνατείλασα θαυμαστῶς,
ἁγίᾳ Εἰκόνι, θαυματουργῷ καί θείᾳ, καί
δίδου τήν σήν χάριν,
Μυρτιδιώτισσα.
Οἱ ἔχοντες σκέπην σήν κραταιάν,
σεμνύνονται πάντες καί καυχῶνται
κατά Θεόν, σέ ἔχοντες τεῖχος, καί
θείαν προστασίαν, σεισμῶν πυρός
καί βλάβης, διαφυλάττουσαν.
Θεράπευσον Κόρη σούς ὑμνητάς,
ψυχῶν τε τάς νόσους, καί σωμάτων
τάς χαλεπάς, καί ἴασαι Μῆτερ, κακῶν
καί ἀσθενείας, δεινῶν ἀρρωστημάτων,
Μυρτιδιώτισσα.
Εκ πάσης ἀνάγκης καί πειρασμῶν,
χαλεπῶν κινδύνων ἐπῃρείας τοῦ πονηροῦ,
ρῦσαι νεολαίαν δεινῶς κλονιζομένην,
καί δοκιμαζομένην,
Μυρτιδιώτισσα.
Εξελε τούς νέους Μῆτερ Θεοῦ,
παθῶν καί κινδύνων πολυτρόπων
παντοδαπῶν, κράτυνον τήν πίστιν
τά ἤθη καί τό σέβας, θείᾳ κληρονομίᾳ,
Μυρτιδιώτισσα.
Δεσμῶν ἁμαρτίας φθοροποιῶν,
καί πάσης κακίας καταχρήσεων
συμφορῶν, καί λευκοῦ θανάτου,
ἐκλύτρωσαι Παρθένε, φιλτάτην νεολαίαν,
Μυρτιδιώτισσα.
Ιλέῳ σου ὄμματι στοργικῷ,
καί σῇ εὐσπλαγχνίᾳ διαφύλαττε
μητρικῇ, τάς νήσους Κυθήρων
καί τῶν Ἀντικυθήρων, σεισμῶν
πυρός μαχαίρας, Μυρτιδιώτισσα.
Αγάπην ὁμόνοιαν καί στοργήν,
παράσχου συζύγοις καί γονεῦσι
Μῆτερ Θεοῦ, καί δίδου πλουσίως,
χαράν καί εὐφροσύνην, πιστότητα εἰρήνην,
Μυρτιδιώτισσα.
Σεισμοῦ διασῴζουσα φυσικοῦ,
σεισμικάς δονήσεις σύ ἀπότρεψον
ἠθικάς, καί ἐκ ναυαγίων, οἰκογενείας σῷζε, φρίκης διαζυγίων,
Μυρτιδιώτισσα.
Ω Μῆτερ τοῦ Λόγου καί Λυτρωτοῦ,
σήν χάριν αἰτοῦμεν
ἐκκαρδίας τε καί ψυχῆς, μετάνοιαν
δοῦναι, σοῖς δούλοις ἀναξίοις,
οἰνοποσίας πάθους, σύ ἀπαλλάττουσα.
Σωτῆρα ἡ τέξασα καί Θεόν,
παντοίων κινδύνων διασῴζεις
καί συμφορῶν, αἱρέσεως πλάνης,
σχίσματος τῆς μανίας,
ἐν τάχει ἀπαλλάττεις,
Μυρτιδιώτισσα.
Ο πάντων ἁγίων τάς ἀρετάς,
ἀεί ὑπερβαίνων ὡς ὁ Κύριος καί
Θεός, Μητέρα σου θείαν, σεμνήν
Ὑπεραγίαν, πρόσδεξαι δυσωποῦσαν,
Μυρτιδιώτισσαν.
Νεότητα σῴζουσα ὦ Ἁγνή,
ἀνθρώπους ὡρίμους, οἴκους
νέους θεοσεβεῖς, καί τίμιον
γῆρας, διαφυλάττειν σπεύδεις,
Κυρία τῶν Ἀγγέλων,
Μυρτιδιώτισσα.
*Οἱ ὕμνοι οὗτοι, συντεθέντες χάριτι Θείᾳ καί εὐδοκίᾳ τῆς Παναχράντου διά τήν προστασίαν τοῦ λαοῦ ἐκ τῆς φοβερᾶς τοῦ σεισμοῦ ἀπειλῆς καί λοιπῶν κινδύνων, ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Κυθήρων Σεραφείμ (Ἰούνιος 2006), ψάλλονται μετά τά Μεγαλυνάρια τῆς Ἱερᾶς Παρακλήσεως καί κατά τάς ἱεράς λιτανεύσεις τῆς ἁγίας Εἰκόνος τῆς Μυρτιδιωτίσσης.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Λαοί νῦν κροτήσωμεν, δεῦτε τάς χεῖρας πιστῶς καί ἄσωμεν ἄσμασι τῇ Θεομήτορι ἐν πόθῳ κραυγάζοντες˙ Χαῖρε ἡ προστασία πάντων τῶν δεομένων Χαῖρε ἡ σωτηρία τῶν τιμώντων σε πόθῳ, Χαῖρε ἡ τῷ παραλύτῳ τήν ἴασιν βραβεύσασα.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς κρήνη ἀκένωτος, τῶν παρὰ σοῖ ἀγαθῶν, Εἰκών σου ἡ πάνσεπτος, τοὶς Κυθηρίοις Ἁγνή, ἐδόθη κραυγάζουσι, χαῖρε ἡ προστασία, πάντων τῶν δεομένων χαῖρε ἡ σωτηρία, τῶν τιμώντων σὲ πόθω, χαῖρε ἡ τῷ παραλύτῳ, τὴν ἴασιν βραβεύουσα.
Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Τῇ Θεοτόκῳ οἱ πιστοὶ νῦν προσπελάσωμεν Ὡς χορηγούσῃ δαψιλῶς πᾶσιν ἰάματα, Ἀναμέλποντες ἐφύμνια μετὰ πόθου. Ἀλλ’ ὡς ἤγειρας παράλυτον, Θεόνυμφε, Ἀπὸ πάσης ἡμᾶς ῥῦσαι περιστάσεως Τοὺς σοὶ κράζοντας· χαῖρε δόξα παγκόσμιος.
Κάθισμα
Ἦχος δ΄. Κατεπλάγη Ἰωσήφ.
Τῆς α΄ Στιχολογίας,
Δεῦτε πάντες οἱ πιστοί, δεῦτε θεάσασθε θερμῶς θαῦμα παράδοξον καί γάρ, σήμερον ἔλαμψεν ἡμῖν, ἐν τῇ πανσέπτῳ καί τεσσαρακονθημέρῳ ἡμέρᾳ τῆς ἁγνῆς θείας κοιμήσεως, ἐν ᾗ λαμπρῶς τελοῦμεν τήν πανήγυριν, πᾶς ὁ λαός καί παῖδες τῶν Κυθηραίων· καί γάρ Παράλυτον ἤγειρεν ἡ Θεοτόκος, ἐν τῷ ἁγίῳ τῶν Μυρτιδίων Ναῷ αὐτῆς.
Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ΄. Τό προσταχθέν.
Τῆς β΄ Στιχολογίας
Τῶν Ὀρθοδόξων ὁ πιστός σύλλογος θεῖος ἐν τῷ πανσέπτῳ σου Ναῷ, Κόρη πανάχραντε, μετά πόθου προθύμως νῦν προσπελάζων, Παρθένε Μήτηρ Κυρίου κράζει θερμῶς. Ἐν ὥρᾳ τῆς καταδίκης τε καί ὀργῆς, τῆς μελλούσης Κολάσεως, λύτρωσαι πάντας τούς πιστούς, καί σωτηρίαν δώρησαι τοῖς πιστῶς προσκυνοῦσί σε.
Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος δ΄. Κατεπλάγη Ἰωσήφ.
Κατεπλάγη εὐλαβῶς, τῶν Κυθηραίων ὁ λαός καί ἐλάμβανεν εἰς νοῦν, τῶν ἀκενώτων δωρεῶν, πηγήν σε εἶναι, Θεόνυμφε καί Παρθένε, ἄνανδρον, Παρθένον καί πανέντιμον, πύλην κεκλεισμένην Θεοῦ ἡμῶν καί ἱερόν παλάτιον τοῦ Λόγου καί πλάστου Πατρός τοῦ ὑψίστου, τοῦ γεννηθέντος σπέρματος δίχα, ἐκ τῆς νηδύος σοῦ τῆς θεόπαιδος.
Ὁ Οἶκος
Ἄγγελοι ἀοράτως, καί βροτῶν πᾶσα φύσις, συμφώνως ἀνυμνήσωμεν πάντες, τήν πανθαύμαστον Θεοτόκον ἁγνήν· πολλῶν γάρ θαυμάτων αὐτουργός πέφηνε, καί ταύτην χαρμοσύνως εὐφημήσωμεν, πιστῶς βοῶντες.
Χαῖρε Παρθένε Μῆτερ Κυρίου.
Χαῖρε ἀρχή Μυστηρίου θείου.
Χαῖρε ἀνομβρίας αὐχμόν καταπαύουσα.
Χαῖρε ἐναντίους ἐχθρούς καταθραύουσα.
Χαῖρε ὅτι τόν παράλυτον καθυγείωσας λαμπρῶς.
Χαῖρε ὅτι τῶν προσφύγων σου προστατεύεις ἐναργῶς.
Χαῖρε ὅτι τῶν Κυθηραίων πέλεις καύχημα πάντων.
Χαῖρε παντός τοῦ κόσμου ὑπερμέγιστον θάμβος.
Χαῖρε δι’ ἧς ἡ χαρά ἐπέλαμψε.
Χαῖρε δι’ ἧς ἡ λύπη κατέπαυσε.
Χαῖρε ἁγνή ἀσθενῶν ἰατρεία.
Χαῖρε πάντων τῶν πιστῶν σωτηρία.
Χαῖρε δόξα παγκόσμιος.
Μεγαλυνάριον
Ὤφθης τῶν Κυθήρων καταφυγή, ἐξαιρέτῳ τρόπῳ, ἀναβλύζουσα ἐν αὐτοῖς, ἐκ τῆς σῆς Εἰκόνος, προνοίας σου τὰ ῥεῖθρα, ὦ Κεχαριτωμένη· διὸ ὑμνοῦμέν σε.
Ἕτερον Μεγαλυνάριον
Χαίροις, τῶν Κυθήρων ἡ ἀρωγός καί καύχημα μέγα καί γλυκεῖα καταφυγή. Χαίροις, Ὀρθοδόξων ταχεῖα προστασία, εὐλογημένη Κόρη Μυρτιδιώτισσα.
Ἕτερον Μεγαλυνάριον
Πάλαι ὡς ἀνεῦρε τῆ Σῆ ὀμφῆ, ἐν κλάδοις μυρσίνης τήν Εἰκόνα Σου τήν σεπτήν ὁ ποιμήν, Παρθένε, ἐν εὐφροσύνῃ θείᾳ, αὐτήν Μυρτιδιώτισσαν ἐπωνόμασε.
Ἕτερον Μεγαλυνάριον
Νόσους θεραπεύεις τάς χαλεπάς, κεραυνούς διώκεις, ἀνομβρίαν λύεις δεινήν, ὡς ὄντως μεγίστη ἡ δόξα καί ἡ χάρις καί ἡ σεπτή Σου κλῆσις, Μυρτιδιώτισσα.
Ἕτερον Μεγαλυνάριον
Ὤφθη ἰατρεῖον πνευματικόν, ὁ ἐν Μυρτιδίοις θεῖος οἶκός Σου καί σεπτός, ψυχῶν γάρ ἰᾶται καί τῶν σωμάτων πάθη, τῆ Σῆ ἐπιστασίᾳ, Μυρτιδιώτισσα.
Ἕτερον Μεγαλυνάριον
Ἅπαντας προφθάνεις ὡς συμπαθής, τούς ἐν τοῖς κινδύνοις καί τούς πέλας καί τούς μακράν καί τούτοις παρέχεις βοήθειαν ταχεῖαν, ὑμνοῦντας Σου τήν χάριν, Μυρτιδιώτισσα.
Ἕτερον Μεγαλυνάριον
Τούς ἐξαιτουμένους ἀπό ψυχῆς, τῆς Σῆς Θεοτόκε, ἀντιλήψεως τήν ἰσχύν, σῶζε πάσης βλάβης καί πάσης δυσχερείας, ὡς Μήτηρ τοῦ ἐλέους, Μυρτιδιώτισσα.